Oktober is dit jaar een bijzondere maand omdat Rootstime 2 jaar geleden in Halen in een eigen jukejoint met FREE LIVING ROOM CONCERTS startte. De éérste die op 09 oktober 2021 op het podium stond was Fernando Neris. Al jaren is deze ex-Leuvenaar, nu Luikenaar (met Spaanse roots), singer-songwriter en multi-instrumentalist eigenzinnig bezig met spirituals, Delta blues, traditionals en folk songs. Voor wie zich de BBC 2019 nog kan herinneren, weet dat Fernando Neris nog deel uitmaakte van een van de Waalse kandidaten, Lucifer Mo’ Blues. In 2020 verzamelde Fernando via crowdfunding een budget voor zijn soloproject, ‘The Tiny Crowd’. Vanavond was hij bereid om te openen voor Ian Siegal. Hij deed dit solo en akoestische met o.a. enkele Delta blues pareltjes die hij zelf schreef als “Camino Blues”, “I Know Much Better” en “Friends Like This”. Geweldig dat hij er vanavond opnieuw bij was!

“Gifted, sometimes drifted…”

Als er al één Britse artiest is, die in de voorbije kwarteeuw zowat overal in Europa muzikaal actief was en er zijn stempel op de blues drukte, dan is het Ian Siegal. Als de teller goed bijgehouden werd, stond hij zes keer op de affiche van Blues Peer (de éérste keer in 2004 en de laatste keer met zijn B.L.E.U.S-project in het “gereanimeerde” Blues Peer in 2022) én, trad hij vier keer op tijdens Moulin Blues (2005,8,11&16) in Ospel.

Wat valt er “in a nutshell” te zeggen over de nu 52-jarige zanger, songwriter en gitarist, uit Portsmouth in de UK? De man met de heerlijke diepe rauwe stem, zijn geweldige gitaarspel, zijn eindeloze verhalen en vooral zijn songs? In 2005 debuteerde hij solo met ‘Meat & Potatoes’, met als producer Matt Shofield en met in de line-up: Nikolaj Bjerre, Andy Graham & Jonny Henderson. Met dezelfde line-up bracht hij ook ‘Swagger’ (2007) en ‘Broadside’ (2009) uit. In 2011 nam hij in North Mississippi met The Youngest Sons (met als producer North Mississippi Allstars’ Cody Dickinson en met in de line-up: Alvin Youngblood Hart, Robert Kimbrough, Garry Burnside, Rodd Bland & Duwayne Burnside) ‘The Skinny’ op. In 2012 -ook in de Dickinson's Zebra Ranch studio in Coldwater, MS- stond Siegal in de studio met The Mississippi Mudbloods voor de opnames van, ‘Candy Store Kid’ met Alvin Youngblood Hart (bas, gitaar, zang), Luther Dickinson (gitaar, bas, zang, mandoline), Cody Dickinson (drums, gitaar, zang), Carwyn Ellis (bas, zang), Duane Betts (gitaar, zang) & Lightnin’ Malcolm (gitaar, bas, zang). Dan is er de lange lijst met onderscheidingen, met Britse, Amerikaanse en Europese Blues Awards, teveel om op te noemen.

In het voorbije jaar bracht Siegal ‘Stone by Stone’ (2022) uit. Het doet, door zijn uitgeklede sfeer denken aan zijn 2015-album, ‘The Picnic Sessions’. Het werd, met meerdere gasten (Jimmie Wood, JJ Holiday, Shemeika Copeland, Jimbo Mathus) opgenomen in de Grow Vision Studios in Zuid-Californië ten huize van én met als producers, zangeres Greta Valenti (Well Hung Heart) & Robin Davey (The Hoax), die beiden  het collectief Beaux Gris Gris & The Apocalypse leiden en daarnaast ook Grow Vision, hun creatief multimedia development platform beheren.

“Some call me Sian Eagle…”

We herinneren ons nog Ian Siegal’s memorabele optreden in de ondertussen ter ziele gegane MOD in Hasselt in 2015, zijn zaaloptreden in de GC De Wildeman in Herent in 2018 dat deel uitmaakte van zijn “All the Rage Tour” en meer recent zijn optreden in de Mississippi Club tijdens het gereanimeerde Blues Peer in 2022, met enkele van zijn geliefkoosde Nederlandse muzikanten als Dusty & Darryl Ciggaar, Mischa Den Haring, Chris Rannenberg en Big Pete: “Ian Siegal Presents B.LBU.E.S”.

In Halen, deed Ian Siegal het solo en akoestisch in twee sets voor een volle Living Room. Dit in aanwezigheid van de crème de la crème van wat blues ons lokaal bieden kan: Alain Counye (Hoodoo Man), Remko Van Damme (Gutbucket), Wouter Celis (Doghouse Sam) & (uiteraard) vriend des huizes, Fernando Neris (Fernando Neris Trio)! Dat hoeft niet méér te zijn, hoor ik sommigen zeggen. Uiteraard zijn er nog de nummers die Siegal koos, de interactie, de beleving…

Na een met Blues Awards overladen aankondiging startte Ian Siegal zijn eerste set met een glimlach die deed vermoeden, dat het vanavond goed zat. “Hand in Hand” was de opener. Het is een nummer dat hij schreef met zijn maatje Jimbo Mathus en dat op zijn meest recente album ‘Stone By Stone’ (2022) staat. Hij nam het op in Californië met Shemekia Copeland. Samen smeken ze om verdraagzaamheid. Ook het gospelachtige “Working On a Building”,het donkere “Mama” en “K.K.’s Blues”, waarin hij met zijn signature zang en met snelle fingerpicking of wat slide, telkens opnieuw alle aandacht naar zich toe zoog, staan op hetzelfde album. Met Robert Johnson’s “Come on in My Kitchen” liet Siegal horen dat ook hij de klassiekers kent en na een waterval subtiele “wijze” woorden (”Champagne don't drive me crazy, Cocaine don't make me lazy, makes horses crazy…”) uit na “T’Aint Nobody Business”, volgde een korte pauze.

Nummers als o.a. de spiritual, protestsong of whatever “I Shall No Be Moved”, de traditional “John the Revelator”, Taj Mahal’s “Fishin’ Blues” en “O Mary Don’t Weep” maakten van Siegal’s optreden na de pauze, ook een gevarieerde, aantrekkelijke en boeiende set. Met de hulp van genoemde Wouter Celis aka Doghouse Sam op harmonica, maakte Siegal naar het einde toe in 2 nummers duidelijk welke type man hij is. Op het juiste moment: “I’m a Business Man”, maar regelmatig ook een: “Hoodoo Man”. “Take It to the Limit” en “One Scotch, One Bourbon, One Beer” -Siegal omschreef het als zijn “Hous Wine Blues”-waren de “encores”, maar daarna viel het doek, want ook voor deze aparte maar unieke Britse blues man geldt, business is business!

Blues zanger en harpspeler “Big Pete” Pieter van der Pluijm zei in Blues Peer tijdens de introductie van Ian Siegal het volgende: “He’s one of the best musicians I ever played with…”, maar solo is hij -en dat bewees hij hier vanavond opnieuw- niet veel minder, “he’s just one of the best!”.